ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Σε συνέχεια της προηγούμενης εκπομπής ( ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΜΕΡΟΣ Α΄ - ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΧΘΕΣ... ΣΤΟ ΧΘΕΣ... ΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ) ο υποψήφιος βουλευτής Δημήτρης Αλαμπάνος εξηγεί γιατί σήμερα δεν έχουμε Δημοκρατία και περιγράφει τον τρόπο λειτουργίας ενός πραγματικά Δημοκρατικού πολιτεύματος.

Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α

Όλοι την επικαλούνται, λίγοι γνωρίζουν το πραγματικό της νόημα, κανείς δεν την εφαρμόζει.

Ετυμολογία

Η λέξη Δημοκρατία είναι σύνθετη , από τις λέξεις δήμος (=λαός) και κράτος (=δύναμη, εξουσία).

Δημοκρατία λοιπόν ετυμολογικά, σημαίνει ότι ο λαός έχει την απόλυτη δύναμη, την απόλυτη εξουσία.

Ορισμός

‘’Δημοκρατία είναι το διοικητικό σύστημα ενός οργανισμού, όπου η εξουσία πηγάζει από τα μέλη του οργανισμού, ασκείται από τα μέλη του και υπηρετεί τα συμφέροντα των μελών του.‘’

Για μια πολιτεία θα λέγαμε ότι “Δημοκρατία είναι το πολιτικό σύστημα όπου η εξουσία πηγάζει από το λαό, ασκείται από το λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.‘’

Από το προχθές…

Αν επιχειρήσουμε να δούμε πότε και πού εφαρμόστηκε σύμφωνα με τον ορισμό της η δημοκρατία, μάλλον θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς έχουν γίνει προσπάθειες εφαρμογής της ως πολιτικό σύστημα, κυρίως στον Ελλαδικό χώρο. Πάντα όμως υπήρχαν αδυναμίες και παραλείψεις τέτοιες, που ουσιαστικά το τελικό αποτέλεσμα να μην αφορά στη δημοκρατία.

Για παράδειγμα στην Αθήνα του 5^ου και του 4^ου αιώνα π.Χ αν και το πολιτικό σύστημα παραπέμπει σε δημοκρατία, βλέπουμε να αποκλείεται από αυτό τουλάχιστο ο μισός πληθυσμός της πολιτείας αφού …‘’ Μόνο άρρενες ενήλικοι που είχαν ολοκληρώσει τη διετή (από τα 18 μέχρι τα 20) στρατιωτική τους θητεία είχαν το δικαίωμα να συμμετάσχουν και να ψηφίσουν στη συνέλευση.’’

Οι γυναίκες δηλαδή δεν θεωρούνταν ισότιμοι Αθηναίοι πολίτες!

Παρόλα αυτά όμως, η έννοια της δημοκρατίας σήμερα, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την Αθηναϊκή δημοκρατία του 5^ου και 4^ου π.Χ αιώνα και όχι άδικα. Θεμελιωτής της Αθηναϊκής και κατ΄ επέκταση της σημερινής (υποτιθέμενης) δημοκρατίας θεωρείται ο Σόλων και μεγάλος μεταρρυθμιστής ο Κλεισθένης (6^ος αι. π.Χ)

Δημοκρατία στην αρχαία εποχή δεν υπήρχε μόνο στην Αθήνα. Δημοκρατικά στοιχεία εμφανίζονται και σε άλλες πόλεις-κράτη, όπως αυτό της Σπάρτης, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονταν από την Απέλλα (λαϊκή συνέλευση) και σε αυτή συμμετείχαν οι Σπαρτιάτες πολίτες. Αρκετοί ερευνητές σήμερα, όχι όμως η πλειοψηφία, θεωρούν τη Σπαρτιατική δημοκρατία ως την πιο τέλεια μορφή δημοκρατίας που έχει υπάρξει ποτέ στον πλανήτη. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα και των δύο αυτών πολιτικών συστημάτων (Αθήνας και Σπάρτης) ήταν η ισονομία, η αξιοκρατία, η ισότητα και η ισοπολιτεία, έννοιες που υποτίθεται ότι εμφανίζονται και στα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα και αποτελούν βασικές θεμελιώδεις ελευθερίες.

Τα χαρακτηριστικά αυτά έγιναν προσπάθειες να καθιερωθούν στις σύγχρονες δυτικού τύπου κοινωνίες, κυρίως μετά τη Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό. Αν και θεωρητικά οι έννοιες αυτές καθιερώθηκαν, ουσιαστικά δεν εφαρμόζονται. Αυτό το τελευταίο αποτελεί και τη μεγάλη απόδειξη ότι σήμερα δεν υπάρχει δημοκρατία πουθενά.

… στο χθες …

Μια ιστορική αναδρομή στα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Οθωμανούς και έπειτα, εύκολα αναδεικνύει την προβληματική συνύπαρξη κομμάτων και δημοκρατίας. Ήδη κατά τη διάρκεια του Αγώνα και κυρίως προς το τέλος αυτού, οι Μεγάλες δυνάμεις είχαν φροντίσει να φορτώσουν το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος με δυσβάσταχτες δανειακές υποχρεώσεις. Έτσι κατέστησαν τους Έλληνες ιθαγενείς υποχείρια των δικών τους συμφερόντων. Το μόνο που έμενε μετά, ήταν η μοιρασιά της πίττας, δηλαδή της υλικής και πνευματικής περιουσίας των Ελλήνων.

Κάπου εδώ εμφανίζονται τα πρώτα κόμματα.

Το 1824 ιδρύεται από τον Ιωάννη Κωλλέτη το Γαλλικό κόμμα, το 1825 το Αγγλικό από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και το 1827 ιδρύεται το Ρωσικό κόμμα με πρώτο ηγέτη τον Ανδρέα Μεταξά. Τα ονόματα των κομμάτων αυτών βέβαια υποδήλωναν και τα συμφέροντα τα οποία αυτά υποστήριζαν.

Το 1828 όμως εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο ένας πολύ ικανός και πραγματικός πατριώτης Έλληνας, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Έγινε ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους που ονομάστηκε επισήμως Ελληνική Πολιτεία. Η πολιτική που αυτός ακολούθησε ήταν σαφώς προς όφελος των Ελλήνων και όχι των Μεγάλων δυνάμεων. Κύριο μέλημά του σε ό,τι αφορά το πολιτειακό θέμα, ήταν η καθιέρωση της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας μέσω των Εθνοσυνελεύσεων. Κάτι τέτοιο όμως ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων κι έτσι αυτές φρόντισαν να τον βγάλουν από τη μέση δολοφονώντας τον το 1831. Αυτά τα τρία χρόνια της κυβέρνησης Καποδίστρια έμελλε να αποτελέσουν μάλλον τα μοναδικά χρόνια δημοκρατικής διακυβέρνησης της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.

… και στο σήμερα …

Επανέρχομαι στην ετυμολογία και στον ορισμό της έννοιας. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Συμβαίνει σήμερα αυτό; Πηγάζει η εξουσία από το λαό; Ή ο λαός καλείται να διαλέξει ποιος θα τον κυβερνήσει, μέσα από ένα περιορισμένο σύνολο υποψήφιων κυβερνητών; Ποιος όμως τους διαλέγει αυτούς για το λαό πριν το λαό; Και με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή αυτή;

Η δημοκρατία όπως αρχικά είπα, αποτελεί ένα πολιτικό σύστημα.

Ως σύστημα ορίζεται ένα σύνολο μερών, με στενή σχέση ενότητας ή αλληλεξάρτησης, στην πραγμάτωση κάποιου κοινού στόχου, ή σκοπού.

Αυτό προϋποθέτει όλοι οι πολίτες να είναι μέλη μιας και μοναδικής ομάδας, μέσα στην οποία, με βάση τις διαφορετικές αντιλήψεις, ιδέες και ικανότητες του καθενός θα προκύψουν τα πιο θετικά αποτελέσματα για την ίδια την πολιτεία.

Συμβαίνει όμως σήμερα αυτό ή αντίθετα οι πολίτες με βάση τις ιδέες και τα ιδεολογήματά τους χωρίζονται σε διαφορετικές ομάδες (πολιτικά κόμματα) οι οποίες αντιπολιτεύονται μεταξύ τους για την επικράτησή τους, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται ομόνοη λειτουργία στα πλαίσια της πολιτείας;

Μα αν σήμερα στη χώρα μας δεν έχουμε δημοκρατία, όπως άλλωστε δηλώνει και το Σύνταγμά μας, τότε τι έχουμε;

Σήμερα το πολιτικό καθεστώς που υπάρχει, στην πραγματικότητα είναι η κομματική ολιγαρχία. Ο πολίτης καλείται να συστρατευτεί υποχρεωτικά με κάποιο πολιτικό κόμμα και να αντιπολιτεύεται τους συμπολίτες του που συστρατεύτηκαν με τα άλλα κόμματα.

Όλα αυτά γίνονται πάντα υπό το μανδύα της δημοκρατίας… Ακούς τους λόγους των πολιτικών αρχηγών, διαλέγεις ποιος σου ακούγεται καλύτερα και τοποθετείσαι σε μια γραμμή πίσω από το συγκεκριμένο αρχηγό. Βέβαια, ανά πάσα στιγμή, μπορείς να βγεις από τη γραμμή που βρίσκεσαι και να μπεις σε κάποια άλλη. Αρκεί οι πολίτες να είναι πάντα χωρισμένοι σε γραμμές και πάντα με κάποιους επικεφαλής, που καλούνται αρχηγοί κόμματος. Μόνη αλλά απαραίτητη προϋπόθεση οι πολίτες ποτέ να μην είναι όλοι μαζί.

Στη συνέχεια πας στο εκλογικό τμήμα που είσαι εγγεγραμμένος, παίρνεις το ψηφοδέλτιο του κόμματος και από τους υποψήφιους βουλευτές που έχει προεπιλέξει για σένα πριν από σένα ο αρχηγός του κόμματος, διαλέγεις έναν, δυο ή τρείς αναλόγως την περιφέρεια που ανήκεις και τους στέλνεις στη βουλή. Τρέφεις μάλιστα την ψευδαίσθηση ότι εσύ διάλεξες τους βουλευτές που υποτίθεται ότι σε εκπροσωπούν. Αυτοί όμως ουσιαστικά είναι υπόλογοι στον αρχηγό του κόμματός τους και όχι σε σένα, αφού η πολιτική τους τύχη και τα προνόμια βρίσκονται πρωτίστως στα χέρια του και όχι στα δικά σου.

Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο η εξουσία να εκδηλώνεται από μέσα προς τα έξω, δηλαδή από τον πολιτικό αρχηγό που ελέγχει και ορίζει την τύχη των βουλευτών του και όχι από έξω προς τα μέσα δηλαδή από τον απλό Έλληνα πολίτη προς τον πολιτικό αρχηγό, όπως ορίζει η δημοκρατία.

Αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα οι εκλεγμένοι πολιτικοί είναι αμετάκλητοι για μια τετραετία. Δεν υπάρχει δηλαδή ο μηχανισμός ανάκλησής τους, όταν αυτοί αποδεδειγμένα υποκλέπτουν την ψήφο σου, κάνοντας πολλές φορές ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία εσύ τους έδωσες εντολή.

Για παράδειγμα: Θέλει σήμερα ο πρωθυπουργός να περάσει (πολλές φορές καθ΄ υπόδειξη τρίτων) ένα νομοσχέδιο. Δίνει εντολή στον αρμόδιο υπουργό να το φέρει προς έγκριση στο υπουργικό συμβούλιο. Το υπουργικό συμβούλιο που υποτίθεται ότι θα ελέγξει το νομοσχέδιο και θα το καταψηφίσει αν χρειαστεί, απαρτίζεται από υπουργούς που έχουν επιλεγεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους απαλλάξει των καθηκόντων τους. Λογικό είναι να περάσει λοιπόν το νομοσχέδιο.

Επόμενος κύκλος ελέγχου του νομοσχεδίου είναι η βουλή. Το βάρος πέφτει κυρίως στην κοινοβουλευτική ομάδα της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Μα όπως προείπαμε τους βουλευτές αυτούς τους έχει προεπιλέξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός πριν καν αυτοί βρεθούν στα ψηφοδέλτια του κόμματος και ως εκ τούτου είναι δικοί του έμπιστοι άνθρωποι. Ασχέτως αν βάσει Συντάγματος αυτοί ως εκπρόσωποί σου καλούνται να ελέγξουν το νομοσχέδιο και την κυβέρνηση, συνήθως ενισχύουν τις κυβερνητικές επιλογές σκεπτόμενοι πάντα το πολιτικό τους μέλλον. Υπάρχουν βέβαια ιστορικά μικρές εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Κάπως έτσι έχει παραδοθεί πλήρως η Εθνική κυριαρχία σε γνωστά-άγνωστα κέντρα πολιτικής και οικονομικοκοινωνικής εξουσίας. Η παράδοση αυτή, αν και παράνομη βάσει του Διεθνούς Δικαίου, αποκτά τυπικά μια νομιμοφάνεια μέσω της συμμετοχής του πολίτη στις βουλευτικές εκλογές. Ουσιαστικά ο ψηφοφόρος, άθελά του πολλές φορές, επικυρώνει όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις, ακόμη και τις προδοτικές, μέσα από τη συμμετοχή του στις βουλευτικές εκλογές. Όποιο κόμμα κι αν ψήφισε, ακόμη κι αν επέλεξε λευκό ή άκυρο. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία συνεπάγεται παραδοχή των κανόνων του παιχνιδιού. Και οι κανόνες αυτοί λένε, αφενός ότι έχουμε Δημοκρατία και αφετέρου πως όποιο κόμμα σχηματίσει κυβέρνηση μπορεί να παραβεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και να αποφασίσει ό,τι θέλει, απολαμβάνοντας συγχρόνως ασυλία για όλα αυτά.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι σήμερα οι Έλληνες να βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας. Από ξένα κέντρα εξουσίας εκτελείται μια στοχευμένη επίθεση απαξίωσης, οικονομικής εξαθλίωσης, ηθικής κατάπτωσης, λεηλασίας της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας. Ακόμη βλέπουμε πως γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να αποξενωθούμε από τα ιδανικά μας, τη γλώσσα μας τα ήθη και τα έθιμά μας και να καταποντιστεί ο,τιδήποτε θυμίζει ελληνική παιδεία και πολιτισμό.

Όλη αυτή η επίθεση που δεχόμαστε, είναι πλέον φανερό πως συνεπικουρείται από όλα τα πολιτικά κόμματα, κυρίως δε από αυτά που είναι εισηγμένα στη βουλή.

Αύριο λοιπόν τι;

Τότε ποια θα μπορούσε να είναι η λύση;

Η λύση είναι μία και ακούει στο όνομα Δημοκρατία.

Πρέπει ο πολίτης να πάρει ο ίδιος την τύχη της πατρίδας του στα χέρια του. Να μετατραπεί δηλαδή από παθητικός ψηφοφόρος που είναι σήμερα, σε ενεργός πολίτης, που θα συμμετέχει άμεσα στις πολιτικές εξελίξεις και θα διαμορφώνει ο ίδιος το μέλλον του.

Αυτό προϋποθέτει την οριστική κατάργηση όλων αυτών που μας χωρίζουν, κυρίως των πολιτικών κομμάτων.

Μια πραγματικά δημοκρατική διακυβέρνηση μπορεί να γίνει μόνο στα πλαίσια της συμμετοχής όλων των Ελλήνων στην ίδια ομάδα κι αυτή δεν είναι άλλη από την Εθνοσυνέλευση. Στην Εθνοσυνέλευση καλούμαστε όλοι οι πολίτες να συνθέσουμε πολιτική μέσα από τις διαφορετικές μας αντιλήψεις, ιδέες και βιώματα, κάτω όμως από έναν κοινό ιερό σκοπό.

Αφήνουμε πίσω όλα αυτά που μας χωρίζουν και εστιάζουμε σε ό,τι μας ενώνει. Κι αυτά που μας ενώνουν είναι η πατρίδα, η ιθαγένεια, η γλώσσα, η ιστορία και οι πρόγονοί μας.

Πώς όμως λειτουργεί μια Εθνοσυνέλευση και πώς θα μπορούσε να γίνει σύνθεση πολιτικής μέσα από τόσες διαφορετικές τάσεις και αντιλήψεις; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της δημοκρατίας…

Παρακάτω θα δούμε μια τεχνική ανάλυση του τρόπου με τον οποίο μπορεί να λειτουργήσει η Εθνοσυνέλευση, σύμφωνα με τα πρότυπα δομής και λειτουργίας του πολιτικού φορέα Ελλήνων Συνέλευσις (Ε.ΣΥ).

Πρόκειται για ένα σύστημα 5 ομόκεντρων κύκλων

Στον εξωτερικό κύκλο (1-Τοπικοί Δημοτικοί Οργανισμοί) τοποθετούνται όλοι οι πολίτες, μέσω της υποχρεωτικής συμμετοχής τους στον τοπικό δημοτικό οργανισμό της περιοχής που κατοικούν. Κάθε 4 χρόνια θα γίνονται εκλογές και από κάθε δημοτικό οργανισμό θα εκλέγονται 2 πολίτες που θα εκπροσωπούν το Δήμο τους στο επόμενο όργανο (κύκλος Νο 2 - Διαδημοτική).

Από αυτούς, πάλι με αντίστοιχη εκλογική διαδικασία θα εκλέγονται 144 πολίτες που θα συμμετέχουν στο επόμενο επίπεδο (κύκλος Νο 3 - 144 τακτικά μέλη).

Ακολουθεί ο κύκλος Νο 4 (Γερουσία) που θα απαρτίζεται από τεχνοκράτες-επιστήμονες διάφορων κλάδων (συνταγματολόγοι, νομικοί, εκπαιδευτικοί, στρατιωτικοί , ιατροί κα). Αυτοί δε θα είναι εκλεγμένοι. Θα προτείνονται από τον Πρόεδρο και από τα 144 τακτικά μέλη και ο ρόλος τους θα είναι καθαρά συμβουλευτικός και γνωμοδοτικός.

Στον εσωτερικό κύκλο Νο 5 (Συμβούλιο ή Επιτροπή των εννέα (9) βρίσκεται η Ελεγκτική-Εκτελεστική Αρχή που αποτελεί το ανώτατο εκτελεστικό όργανο του συστήματος.

Στο κέντρο τέλος τοποθετείται ο Πρόεδρος που έχει το ρόλο του Θεματοφύλακα και του Εγγυητή.

Ο πρόεδρος εκλέγεται από το σώμα των 144 τακτικών μελών και με τη συνεργασία προέδρου - 144 τακτικών μελών εκλέγεται το συμβούλιο των εννέα (9)

Βασική διαφορά του συστήματος αυτού με το κομματικό καθεστώς που έχουμε σήμερα, είναι ότι εδώ οι έξω κύκλοι εκλέγουν, εντέλουν και ελέγχουν τους μέσα και όχι το αντίστροφο.

Όλοι οι εκλεγμένοι είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί και οφείλουν πάντα να λειτουργούν σύμφωνα με τις επιταγές του δημοτικού οργανισμού που ανήκουν, αλλιώς κινδυνεύουν να αντικατασταθούν. Για το σκοπό αυτό έχει δομηθεί, πάντα με δημοκρατικές διαφανείς διαδικασίες, ένα ανεξάρτητο πειθαρχικό όργανο που λειτουργεί παράλληλα με τον πολιτικό φορέα.

Η εκλογική διαδικασία σε όλα τα στάδιά της γίνεται φανερά, χωρίς παραβάν, έτσι ώστε κάθε πολίτης να φέρει την ευθύνη των επιλογών του.

Επίσης σε όλα τα επίπεδα της εκλογικής διαδικασίας οι τελικοί εκπρόσωποι ορίζονται μετά από κλήρωση ανάμεσα στους πρώτους εκλεγμένους. Για παράδειγμα η διαδημοτική εκλέγει 360 μέλη και με κλήρωση ανάμεσα σε αυτά προκύπτει το σώμα των 144 τακτικών μελών. Έτσι αποφεύγονται οι περιπτώσεις της πιθανής δοσοληψίας και δωροδοκίας.

Τι σημαίνει όμως όταν λέμε ότι η εξουσία σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης εκδηλώνεται από έξω προς τα μέσα;

Ας δούμε τη διαφορά κάνοντας χρήση του ίδιου παραδείγματος όπως πιο πάνω…

Για να περάσει λοιπόν εδώ ένα νομοσχέδιο , πρέπει να το προτείνει κάποιος τοπικός δημοτικός οργανισμός.

Το νομοσχέδιο πάει προς έγκριση στο επόμενο στάδιο , δηλαδή στη Διαδημοτική.

Αν εγκριθεί λοιπόν αρχικά από τη Διαδημοτική και μετά από τα 144 τακτικά μέλη κατά πλειοψηφία, ελέγχεται νομικά και τεχνοκρατικά από τη Γερουσία.

Τέλος, πρέπει να ψηφιστεί κατά απόλυτη πλειοψηφία (9-0) από την ελεγκτική- εκτελεστική αρχή.

Τότε και μόνον τότε το νομοσχέδιο γίνεται νόμος των Ελλήνων.

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο και οι διατάξεις του, πρέπει να συνάδουν με τα πρωτόκολλα των Ελληνικών αξιών και αρχών που αποτελούν το σταθερό πλαίσιο της λειτουργίας του όλου συστήματος (Λογική, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αλήθεια, Ισότητα κτλ) Ο πρόεδρος επιβλέπει την τήρηση αυτών των πρωτοκόλλων και παρεμβαίνει μόνο σε περίπτωση παραβίασής τους.

ΠΗΓΗ: ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ

Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πως μέσω της Εθνοσυνέλευσης η εξουσία πράγματι πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού… Καλύπτονται δηλαδή όλες οι προϋποθέσεις που απαιτεί εξ ορισμού της η Δημοκρατία.